Afgelegde afstand: 225 kilometer.
Vanmorgen eindelijk eens geen regen toen we opstonden! Snel nog een ontbijtje binnengepropt en daarna richting centrum Page, waar we zouden vertrekken op onze tocht naar Antelope Canyon. Daar aangekomen stond er al geel wat volk te wachten om samen met ons naar AC te gaan. Spijtig genoeg veel volk... want de canyon is zeer smal en lang, en als er veel volk rondloopt is het heel erg moeilijk om foto’s te nemen zonder iemand te hinderen of zonder dat er iemand op de foto staat. Je kan ook een photo-tour doen, maar het komt er eigenlijk op neer dat je een uur langer daar kan blijven, en dat voor een extra hoop dollars...
We moesten allemaal achterin de bak kruipen van twee 4*4’s en weg waren we. Eerst reden we langs de gewone weg voor een 20-tal minuutjes en plots sloegen we een straat in en we bevonden ons in de bedding van een rivier.. een rivier die er niet meer was, maar dat was duidelijk echt niet lang geleden aan de modder te zien.
Opnieuw 20 minuutjes verder stopten we op een plaats waar de bedding stopte bij een rotswand. In die wand zat een spleet van anderhalve meter breed. De gids vertelde dat ze ons eerst doorheen de ganse canyon zou begeleiden en daarna kregen we een kwartier tot 20 minuutjes om terug te keren en onderweg wat foto’s te nemen. De navajo-gids vertelde voornamelijk waar de beste plaatsen en manieren waren om foto’s te nemen. Wat ze ook vertelde was dat enkele dagen terug de canyon gesloten moest worden omwille van de stevige regen! Het water stond minstens 6 meter hoog in de canyon, en liet een laag van anderhalve meter zand achter. Hoog boven ons konden we hier en daar een boomstronk zien liggen die door de stroom van een paar dagen geleden achter gelaten was. De canyon moet dan bijna volledig onder water hebben gestaan. In 97 zijn hier 12 doden gevallen toen ze niet snel genoeg de canyon konden verlaten bij een stortregen. Wetende dat de canyon slechts enkele honderden meters lang is, moet het water dus op heel erg korte tijd enkele meters hoog hebben gestaan. De krachten van de natuur...
Toen we op het einde kwamen kregen we nog 20 minuutjes om terug te keren, en toen begon de race tegen de klok: er liepen hier namelijk heel wat amateur-fotografen rond en vele hiervan hadden een statief bij. Ikke natuurlijk ook... De canyon is hier en daar slechts een meterke breed, dus als je dan je statief installeert veroorzaak je files, en komt het natuurlijk ook voor dat anderen in de weg staan voor je foto... Stress noemen ze dat...
Terug in Page zijn we nog snel een milkshake gaan halen voor we Page zouden verlaten. Hier is een milkshake echter eerder een grote brok ijscreme die ze door de mixer halen om het wat vloeibaarder te maken.
Na de shake zijn we naar de Glen Canyon Dam gereden. Deze is eigenlijk even indrukwekkend als de Hoover Dam, met als enig verschil dat alles hier gratis is... gratis parking, gratis toegang en gratis rondleidingen. Spijtig genoeg hadden we voor de rondleiding geen tijd, omdat we nog naar Grand Canyon moesten rijden. Voor het vertrek nog even naar het toilet gegaan, waar ik een kleine witte schorpioen heb gezien.
De rit naar Grand Canyon was eigenlijk abnormaal: geen enkele druppel is er gevallen... Onderweg waren er nog een aantal viewpoints, maar deze waren niet zo indrukwekkend als die die we de laatste dagen hebben gezien. Toen we in de buurt van Grand Canyon kwamen werd het ons steeds duidelijker dat het niet zo makkelijk zou worden om nog een slaapplaats zouden vinden en dat we misschien wel eens ver zouden moeten omrijden. In grand Canyon village was er geen plaats meer, maar ze raadden ons aan om eens te gaan horen bij de Red Feather Lodge in Tusayan. Daar aangekomen waren er inderdaad nog kamers vrij voor een redelijke prijs. Toen we van de parking afreden naar onze kamer zagen we dat het signaal “no vacancy” al aan het branden was. We hebben hier dus geluk gehad!
Na een sanitaire stop, zijn we naar het Imax-theater van National Geographic gegaan. NG heeft hier een ganse commercie opgezet: een restaurant, een grote souvenirshop, een cinema,... De film zelf duurde maar een goei halfuur, maar was zeer indrukwekkend. De film gaat eigenlijk over de ontdekkingsreis die John Wesley Powell in het begin van de 20e eeuw heeft gedaan in Grand Canyon. Vooral de rivier was indrukwekkend gevaarlijk!
Na de film zijn we een pastatje gaan eten recht tegenover de cinemazaal. En toen was het tijd voor ons bedje...
Vanmorgen eindelijk eens geen regen toen we opstonden! Snel nog een ontbijtje binnengepropt en daarna richting centrum Page, waar we zouden vertrekken op onze tocht naar Antelope Canyon. Daar aangekomen stond er al geel wat volk te wachten om samen met ons naar AC te gaan. Spijtig genoeg veel volk... want de canyon is zeer smal en lang, en als er veel volk rondloopt is het heel erg moeilijk om foto’s te nemen zonder iemand te hinderen of zonder dat er iemand op de foto staat. Je kan ook een photo-tour doen, maar het komt er eigenlijk op neer dat je een uur langer daar kan blijven, en dat voor een extra hoop dollars...
We moesten allemaal achterin de bak kruipen van twee 4*4’s en weg waren we. Eerst reden we langs de gewone weg voor een 20-tal minuutjes en plots sloegen we een straat in en we bevonden ons in de bedding van een rivier.. een rivier die er niet meer was, maar dat was duidelijk echt niet lang geleden aan de modder te zien.
Opnieuw 20 minuutjes verder stopten we op een plaats waar de bedding stopte bij een rotswand. In die wand zat een spleet van anderhalve meter breed. De gids vertelde dat ze ons eerst doorheen de ganse canyon zou begeleiden en daarna kregen we een kwartier tot 20 minuutjes om terug te keren en onderweg wat foto’s te nemen. De navajo-gids vertelde voornamelijk waar de beste plaatsen en manieren waren om foto’s te nemen. Wat ze ook vertelde was dat enkele dagen terug de canyon gesloten moest worden omwille van de stevige regen! Het water stond minstens 6 meter hoog in de canyon, en liet een laag van anderhalve meter zand achter. Hoog boven ons konden we hier en daar een boomstronk zien liggen die door de stroom van een paar dagen geleden achter gelaten was. De canyon moet dan bijna volledig onder water hebben gestaan. In 97 zijn hier 12 doden gevallen toen ze niet snel genoeg de canyon konden verlaten bij een stortregen. Wetende dat de canyon slechts enkele honderden meters lang is, moet het water dus op heel erg korte tijd enkele meters hoog hebben gestaan. De krachten van de natuur...
Toen we op het einde kwamen kregen we nog 20 minuutjes om terug te keren, en toen begon de race tegen de klok: er liepen hier namelijk heel wat amateur-fotografen rond en vele hiervan hadden een statief bij. Ikke natuurlijk ook... De canyon is hier en daar slechts een meterke breed, dus als je dan je statief installeert veroorzaak je files, en komt het natuurlijk ook voor dat anderen in de weg staan voor je foto... Stress noemen ze dat...
Terug in Page zijn we nog snel een milkshake gaan halen voor we Page zouden verlaten. Hier is een milkshake echter eerder een grote brok ijscreme die ze door de mixer halen om het wat vloeibaarder te maken.
Na de shake zijn we naar de Glen Canyon Dam gereden. Deze is eigenlijk even indrukwekkend als de Hoover Dam, met als enig verschil dat alles hier gratis is... gratis parking, gratis toegang en gratis rondleidingen. Spijtig genoeg hadden we voor de rondleiding geen tijd, omdat we nog naar Grand Canyon moesten rijden. Voor het vertrek nog even naar het toilet gegaan, waar ik een kleine witte schorpioen heb gezien.
De rit naar Grand Canyon was eigenlijk abnormaal: geen enkele druppel is er gevallen... Onderweg waren er nog een aantal viewpoints, maar deze waren niet zo indrukwekkend als die die we de laatste dagen hebben gezien. Toen we in de buurt van Grand Canyon kwamen werd het ons steeds duidelijker dat het niet zo makkelijk zou worden om nog een slaapplaats zouden vinden en dat we misschien wel eens ver zouden moeten omrijden. In grand Canyon village was er geen plaats meer, maar ze raadden ons aan om eens te gaan horen bij de Red Feather Lodge in Tusayan. Daar aangekomen waren er inderdaad nog kamers vrij voor een redelijke prijs. Toen we van de parking afreden naar onze kamer zagen we dat het signaal “no vacancy” al aan het branden was. We hebben hier dus geluk gehad!
Na een sanitaire stop, zijn we naar het Imax-theater van National Geographic gegaan. NG heeft hier een ganse commercie opgezet: een restaurant, een grote souvenirshop, een cinema,... De film zelf duurde maar een goei halfuur, maar was zeer indrukwekkend. De film gaat eigenlijk over de ontdekkingsreis die John Wesley Powell in het begin van de 20e eeuw heeft gedaan in Grand Canyon. Vooral de rivier was indrukwekkend gevaarlijk!
Na de film zijn we een pastatje gaan eten recht tegenover de cinemazaal. En toen was het tijd voor ons bedje...
No comments:
Post a Comment