Afgelegde afstand: 381 kilometers.
Na twee dagen regen zag ik vanmorgen toch al een beetje blauwe lucht tussen de wolken. Het was wel nog maar 15°C, maar het regende niet meer !!!!!!!!
Het continental ontbijt in Motel 8 viel wel mee. Toastje, donuts, cakejes, fruit, koffie, fruitsap, melk. Kortom alles wat je ’s morgens nodig hebt.
Na het ontbijt zijn we nog even gestopt in de citymarket voor ijs en een koffiedrankje. Nu kon onze tocht naar Mesa Verde beginnen. Het was maar 9 mijl dus we waren er in no time.
Zoals altijd begonnen we bij het visitor center. Omdat er delen van het park alleen bezocht kunnen worden met een ranger hebben we ons daar meteen ingeschreven voor twee van die begeleide tochten. De eerste begon een half uurtje later en we moesten nog een eindje rijden. Opschieten geblazen dus.
De eerste tocht was naar Cliff Palace. We hadden een vrouwelijke ranger van een jaar of 50. Ze bracht ons naar onze eerst Cliff Dwelling. Dit zijn huisjes gebouwd in een overhangende rots. Ze zijn gebouwd door de oude indianenstammen in de jaren 1200. Deze stammen deden aan landbouw bovenop het plateau en om zoveel mogelijk van de grond voor landbouw te kunnen gebruiken en voor bescherming tegen de elementen en omdat er beneden tegen de achterwand van deze alkoven water te vinden was, bouwden ze hun huizen in deze gaten in de rotswand. Heel het Mesa Verde park is volgebouwd van die huisjes. Er zijn ook nog enkele overblijfselen te vinden van huisjes die bovenop het plateau gebouwd waren. Deze stammen van de periode voor de stammen onder de rand gingen wonen. Door een periode van grote droogte werden de stammen begin jaren 1300 verplicht van te verhuizen. Hun huisjes onder de rand lieten ze achter. Na al die jaren zijn ze nog goed bewaard gebleven doordat ze zo beschermd liggen. De eerste dwelling die we bezochten was redelijk ‘groot’. Er zouden zo’n 100 mensen gewoond hebben. Allemaal in kleine kamertjes met kleine raampjes en deurtje. Er waren ook een stuk of 4 kiva’s te zien. Dit zijn ondergrondse, ronde ruimtes waarin ceremonies gehouden werden. Het dak was nu wel vergaan, maar de rest was nog goed bewaard. Er was telkens een put voor vuur, een verluchtingsschacht. Voor het gat van de verluchting stond een muurtje die ervoor zorgde dat de frisse lucht die binnen kwam verspreid werd door de hele ruimte. Verder was er ook nog een Sipapoe. Dit is een klein gatje in de grond waarlangs de geesten binnen konden komen.
Onze tweede tocht ging ook naar zo’n dorp onder de rand. Balcony House genoemd, omdat hier de meeste huisjes een balkon hadden op hun eerste verdieping. Om hier te geraken moesten we een ladder beklimmen van 60 foot en om er terug weg te geraken moesten we door een smalle tunnel klimmen. De stam die hier woonde had de toegang tot hun alkoof beperkt tot een minimum om zichzelf te beschermen. Je zag dus dat ze de doorgang die eerst breder was voor het grootste deel dichtgemetst.
Na onze tweede tocht zijn we zelf met de auto verder gereden langs een aantal viewpoints waarbij je een mooi zicht had op de huisjes die gebouwd waren net onder de rand van de overkant van de vallei.
Bij het museum van het park kon je nog zo een dwelling bezoeken. Hier was een kiva waarvan het dak nog wel intact was. Via een ladder kon je erin klimmen. Het gat waarin de ladder stond was ook het gat waardoor de rook van het vuur naar buiten kon. In het museum zelf waren nog een hoop potten en kleren en wapens en werktuigen te zien van de ancient pueblans. (zo heten de oude stammen.)
Toen we bij het museum vertrokken was het eigenlijk al te laat om nog helemaal door te rijden naar Mexican Hat. Daarom besloten we om terug te rijden naar Cortez en opnieuw te overnachten in Motel 8. Op de terugweg, toen we bij het restaurant van het park kwamen zijn we nog een ijsje gaan eten, want we hadden een bon gekregen van een kopen, een gratis.
Nadat ik het boekje met de menu’s van de restaurant in Cortez had bekeken, zijn we gaan eten in een italiaans restaurant, Nero’s. De pasta was er echt lekker.
Nu zijn we terug in het motel en zijn we aan het kijken naar de Negotiator. Ze spelen hier toch betere en meer films als bij ons.
PS. Mijn schoen heeft het nog steeds niet begeven.
PSS. Het heeft vandaag toch nog geregend, maar het was niet zo erg, want de regen zorgde voor een enorm mooie en heldere regenboog. Zoveel kleuren zie je zelden bij een regenboog.
Na twee dagen regen zag ik vanmorgen toch al een beetje blauwe lucht tussen de wolken. Het was wel nog maar 15°C, maar het regende niet meer !!!!!!!!
Het continental ontbijt in Motel 8 viel wel mee. Toastje, donuts, cakejes, fruit, koffie, fruitsap, melk. Kortom alles wat je ’s morgens nodig hebt.
Na het ontbijt zijn we nog even gestopt in de citymarket voor ijs en een koffiedrankje. Nu kon onze tocht naar Mesa Verde beginnen. Het was maar 9 mijl dus we waren er in no time.
Zoals altijd begonnen we bij het visitor center. Omdat er delen van het park alleen bezocht kunnen worden met een ranger hebben we ons daar meteen ingeschreven voor twee van die begeleide tochten. De eerste begon een half uurtje later en we moesten nog een eindje rijden. Opschieten geblazen dus.
De eerste tocht was naar Cliff Palace. We hadden een vrouwelijke ranger van een jaar of 50. Ze bracht ons naar onze eerst Cliff Dwelling. Dit zijn huisjes gebouwd in een overhangende rots. Ze zijn gebouwd door de oude indianenstammen in de jaren 1200. Deze stammen deden aan landbouw bovenop het plateau en om zoveel mogelijk van de grond voor landbouw te kunnen gebruiken en voor bescherming tegen de elementen en omdat er beneden tegen de achterwand van deze alkoven water te vinden was, bouwden ze hun huizen in deze gaten in de rotswand. Heel het Mesa Verde park is volgebouwd van die huisjes. Er zijn ook nog enkele overblijfselen te vinden van huisjes die bovenop het plateau gebouwd waren. Deze stammen van de periode voor de stammen onder de rand gingen wonen. Door een periode van grote droogte werden de stammen begin jaren 1300 verplicht van te verhuizen. Hun huisjes onder de rand lieten ze achter. Na al die jaren zijn ze nog goed bewaard gebleven doordat ze zo beschermd liggen. De eerste dwelling die we bezochten was redelijk ‘groot’. Er zouden zo’n 100 mensen gewoond hebben. Allemaal in kleine kamertjes met kleine raampjes en deurtje. Er waren ook een stuk of 4 kiva’s te zien. Dit zijn ondergrondse, ronde ruimtes waarin ceremonies gehouden werden. Het dak was nu wel vergaan, maar de rest was nog goed bewaard. Er was telkens een put voor vuur, een verluchtingsschacht. Voor het gat van de verluchting stond een muurtje die ervoor zorgde dat de frisse lucht die binnen kwam verspreid werd door de hele ruimte. Verder was er ook nog een Sipapoe. Dit is een klein gatje in de grond waarlangs de geesten binnen konden komen.
Onze tweede tocht ging ook naar zo’n dorp onder de rand. Balcony House genoemd, omdat hier de meeste huisjes een balkon hadden op hun eerste verdieping. Om hier te geraken moesten we een ladder beklimmen van 60 foot en om er terug weg te geraken moesten we door een smalle tunnel klimmen. De stam die hier woonde had de toegang tot hun alkoof beperkt tot een minimum om zichzelf te beschermen. Je zag dus dat ze de doorgang die eerst breder was voor het grootste deel dichtgemetst.
Na onze tweede tocht zijn we zelf met de auto verder gereden langs een aantal viewpoints waarbij je een mooi zicht had op de huisjes die gebouwd waren net onder de rand van de overkant van de vallei.
Bij het museum van het park kon je nog zo een dwelling bezoeken. Hier was een kiva waarvan het dak nog wel intact was. Via een ladder kon je erin klimmen. Het gat waarin de ladder stond was ook het gat waardoor de rook van het vuur naar buiten kon. In het museum zelf waren nog een hoop potten en kleren en wapens en werktuigen te zien van de ancient pueblans. (zo heten de oude stammen.)
Toen we bij het museum vertrokken was het eigenlijk al te laat om nog helemaal door te rijden naar Mexican Hat. Daarom besloten we om terug te rijden naar Cortez en opnieuw te overnachten in Motel 8. Op de terugweg, toen we bij het restaurant van het park kwamen zijn we nog een ijsje gaan eten, want we hadden een bon gekregen van een kopen, een gratis.
Nadat ik het boekje met de menu’s van de restaurant in Cortez had bekeken, zijn we gaan eten in een italiaans restaurant, Nero’s. De pasta was er echt lekker.
Nu zijn we terug in het motel en zijn we aan het kijken naar de Negotiator. Ze spelen hier toch betere en meer films als bij ons.
PS. Mijn schoen heeft het nog steeds niet begeven.
PSS. Het heeft vandaag toch nog geregend, maar het was niet zo erg, want de regen zorgde voor een enorm mooie en heldere regenboog. Zoveel kleuren zie je zelden bij een regenboog.
No comments:
Post a Comment