Afgelegde afstand: 237 kilometers.
Vanmorgen gingen we vroeg opstaan om zoveel mogelijk tijd te spenderen in het park. Maar dat was buiten onze Chinese buren gerekend. Ik wist wel dat karaoke hun nationale sport was, maar zonder toestel durven ze zich dus ook aan een zangpartijtje wagen. Vanaf 10 uur ‘s avonds tot drie of vier uur later waren ze nonstop aan het zingen. Het ene valse liedje na het andere. Dat we dezelfde campervan moesten delen, met slechts een stuk karton als scheiding tussen de twee “rooms” was dus niet bevorderlijk voor onze slaap. Zelfs het geklop op de muren en ellen’s vraag om wat stiller te zijn kon hen niks schelen.
Tot overmaat van ramp bleek de voorhistorische warmwaterboiler vlak naast ons bed te staan, en je kan het al raden: ook het warm water van die chinezen moest van deze boiler komen. Dus toen er ‘s nachts ene van die mannen een douche nam, konden wij niet meer slapen van het zware geronk van de boiler. Ik schat dat we rond een uur of twee echt in slaap geraakt zijn…
Enfin, we zijn dus een uurtje later opgestaan dan gepland zodat we niet al slaapwandelend het park in moesten…
Het was eerst nog een half uur rijden tot de ingang van het park, waar we meteen een national park-pass gekocht hebben zodat we hiermee nu ook alle andere NP’s inmogen, en dit tot September 2007! Eens het park binnen moesten we nog een half uur rijden tot Yosemite village, vanwaar de shuttlebussen vertrekken en waar het information center is. De weg naar de Village levert enkele prachtige uitzichten op, maar bleken deze te verbleken bij wat we zagen in de loop van de rest van de dag.
We hebben onze auto geparkeerd op de dag-parking en liepen meteen naar het information center. Onderweg zagen we ineens een beer in een boom zitten. Die was zich daar precies aan het voeden met bladeren. Het was precies een kleine beer, maar misschien is dat een soort beren die klein blijft.
Hetgene wat onmiddellijk opviel is de niet zo goede organisatie in het park. De diverse wandelingen die men aanraadt, staan slecht of helemaal niet bewegwijzerd. Enkel van het vertrekpunt ben je zeker! We wilden de dag beginnen met een stevige wandeling naar Vernal en Nevada Falls en zijn dan ook begonnen op punt 16, zoals beschreven in de gids. Nog geen 500 meter verder splitst het pad in twee, en natuurlijk staat er geen enkele bewegwijzering wat naar waar loopt (later bleek dat je best een gedetailleerd plan koopt, en niet rekent op het plan dat je gratis krijgt...). We hebben dus de verkeerde keuze gemaakt en kwamen een halfuur later uit op punt 17: vertrekpunt voor de wandeling naar Mirror Lake. Aangezien de madam van het information center ons had verteld dat er nog water in stond, waren we van plan om die later die dag nog te doen, dus konden we hem evengoed nu doen. Eens aangekomen bij Mirror Lake bleek dat er nog een miniplasje stond waar je amper kon in pootje baden. Maar het opgedroogde meer had ook wel iets. De stenen die in het meer liggen, hebben van die gelaagde kleuren.
We zijn meteen naar punt 16 teruggewandeld want als we de shuttle hadden genomen om van punt 17 naar 16 te gaan, we de ganse rondrit hadden moeten doen...
Vanaf hier begonnen we dan onze tweede poging om de watervallen te bezoeken, en ditmaal maakten we wel de goede keuze. De tocht bestaat uit drie etappes: eerst naar een Footbridge, dan tot bovenop Vernal Falls en tenslotte tot bovenop Nevada Falls. De tocht was onmiddellijk een kuitenbijter en we moesten regelmatig stoppen om bij te komen. Bij de Footbridge zaten al heel wat mensen uitgeteld die waarschijnlijk niet meer verder gingen. We hebben hier onze drankflessen bijgevuld met kraantjeswater om het tweede deel van de tocht aan te vatten.
Het tweede stuk was nog steiler als het eerste. Ik moest vaker stoppen om bij te komen. Maar de beloning was des te beter: hoe hoger we kwamen hoe mooier het zicht op de waterval (Vernal). Maar regelmatig kwamen we ook mensen tegen die het hadden opgegeven. (Er was wel één kerel die het al lopend heeft gedaan, en een andere deed het met een kind op de buik een een stevige rugzak op de rug... Redelijk zot als je’t mij vraagt!) 500 meter voor het einde heb je het mooiste zicht op de waterval, en hier begint de trap naar boven, langs de muur van de waterval. Deze trap brengt je in ongeveer 600 treden helemaal tot bovenop de waterval. De treden zijn allemaal zeer hoog, en het is dan ook afzien om boven te geraken. Bovenop de waterval heb je een prachtig zicht op de vallei en het je een mooi zicht op de stroom die overgaat in de waterval. Het is hier één groot gepolijst en hellend stenen oppervlak. De stroom was vrij klein, maar je kan aan de stenen zien hoe groot de stroom in de lente ongeveer is. Boven hebben we beslist om niet meer verder te gaan tot Nevada Falls (ik was al zeer afgemat en denk niet dat ik de top gehaald zou hebben). We hebben de ganse tijd dat we daar boven zaten ook niemand zien beginnen aan die tocht: iedereen ging gewoon terug naar beneden. En ook die tocht naar beneden is geen lachertje: Als je zo sterk moet gaan afdalen, dan doet dat op den duur pijn aan je knieën en dijspieren. Maar afdalen gaat natuurlijk wel dubbel zo snel als het klimmen. Onderweg hebben we nog wat herten en heel wat eekhoorntjes gezien.
Tegen vijf uur waren we terug in de village. Daar hebben we beslist om met de wagen naar Glacier point te rijden waar we een Sunset-uitleg van een NP-ranger wilden volgen. Het was ruim een uur rijden naar Glacier point, maar het was absoluut de moeite waard: hier heb je een fantastisch uitzicht op een groot deel van het park. Heel wat mensen hadden precies hetzelfde plan als wij: de parking stond vol, en daar waar de afspraak was, stonden reeds tientallen mensen klaar met fotomateriaal en toebehoren. Ik heb er mij maar tussengekronkeld en was klaar voor de sunset. De ranger gaf ondertussen een boeiende en zeer grappige uitleg over het ontstaan van het NP. De sunset was spijtig genoeg niet zo spektakulair. De schuldigen waren enkele wolkjes die wat verder het zonlicht tegenhielden. Maar desalniettemin was het zeker de rit waard.
Tijdens de terugrit naar ons hotel (die toch zeker twee uur duurde) zagen we hier en daar flarden van een prachtige zonsondergang.
Eenmaal terug in Groveland waren we te moe om nog te gaan eten, en dus zijn we maar meteen naar ons motel teruggegaan en in bed gekropen.
